“Kırıldığın yerden çiçek açmayı öğrenmiş olmanı umut ediyorum. Pişman da olabilirsin. Hayat seni beklemediğin yerlere de götürebilir. Kendine şefkat duymayı unutma. Tek zaafın bu çünkü senin. Tek yumuşak karnın.
Heveslerini ezdirme kimseye. Ne için dirsek çürüttüysen onda mutlusundur umarım.
Değilsen de hep ikinci bir şansın vardır. Hayat bu. En olmazlarının hep başrolündesin.”
Bu aralar sürekli eksileniyorum dolayısıyla sürekli en eski entrylerimi bile okuma fırsatı bulabiliyorum. Bu da geleceğime yani takribi şu zamanlarıma yazdığım notlardan birinin sonu. Kendime hayran kaldım diyebilirim. Bu arada küçük bir dipnot narsist değilim ve kendi yaptığım bir şeyi ve kendimi zor beğenirim. Bu yüzden bu nota olan ilgim beni de şaşırttı. O kadar güzel yazmışım ki.. demek ki neira bazen insan kendine de destek olabilirmiş.
Hayatımın en ama en kötü dönemi sanıyordum. Daha kötüsü gelmeyecek gibiydi. Daha kötüsü de geliyor arkadaşlar tıpkı daha iyisinin de geldiği gibi.
Bu aralar sürekli “keşke gelecekten bir sahne izletilse böyle zor oluyor hayata tutunmak, ileride nerede naptığımı merak ediyorum.” Diye çok dolanıp duruyordum ortada. Tesadüf mü diyeyim tevafuk mu, bunu gördüm şimdi de. Geçmişteki neiraya güzel bir iki cümle kurmayı diledim içimden. Stresten, ağlamaktan bir hal olmuş yetmemiş vücudunda yararlar çıkmış. Sevilmemiş, itilmiş olana.
Yine bir fırsat tepmişim bu arada djjdkdkdk acaba neydi diye düşünmekten alamıyorum kendimi. Ama pişman olsam hatırlardım herhalde.
O zaman 2026da görürüm bu notu belki de şimdiden biraz döküleyim. Belki o neira da bu neiraya sakin ol, sabret, geçecek. Her karanlık içinde doğuracağı şafağın tohumlarını taşı demek isterdi.
Nolur başarmış ol. Hayalindeki sana, size ulaşmış ol. Herkes kalbinin ekmeğini yer sen de bunu hiçbir zaman unutma.
Bahsedilen entry de bu:
https://asosyalsozluk.com/e/4361500